พระอภัยมณี (ตอน พระอภัยมณีหนีนางผีเสื้อสมุทร)

พระอภัยมณี

ตอน เกาะแก้วพิสดาร

๏   พอเห็นเงาเขาขวางอยู่กลางน้ำ	พิลึกล้ำกว่าคีรีที่ไหนไหน
จึงถามนางเงือกน้อยกลอยฤทัย	เกาะอะไรแก้วตาตรงหน้าเรา ๚
๏   นางเงือกน้ำบอกสำคัญว่านั่นแล้ว	คือ เกาะแก้วพิสดาร เป็นชานเขา
พระฟังนางสร่างโศกค่อยบรรเทา	จึงว่าเราเห็นรอดไม่วอดวาย ๚

ก่อนที่นางเงือก   จะพาพระอภัยมณีหนีนางผีเสื้อสมุทรมาถึง     เกาะแก้วพิสดารนี้
พ่อเงือกและแม่เงือก  ก็ได้ถูกนางผีเสื้อสำเร็จโทษ   จับกินไปด้วยความแค้นเรียบร้อยแล้ว
นางเงือกจึงมีความโศกเศร้านักอยากจะตายตามพ่อและแม่ไป แต่พระอภัยไม่ยอมให้ตาย

๏   พงศ์กษัตริย์ตรัสห้ามด้วยความรัก	หวังจะหักอาดูรให้สูญหาย
โอ้น้องแก้วแววตาจะลาตาย	แสนเสียดายดังใครล้วงเอาดวงใจ ๚

ที่ไม่ยอมให้นางเงือกตายนั้นก็ทั้งห่วงชีวิตและคิดถึงคะนึงหา

๏   นางมัจฉานารีของพี่เอ๋ย	เจ้าทรามเชยอยู่ที่นี่หรือที่ไหน
พี่มาเยือนเพื่อนยากฝากอาไลย	สายสุดใจจงขึ้นมาหาพี่ชาย ๚
๏   ฝ่ายเงือกน้อยสร้อยเศร้าให้เหงาง่วง	อยู่ในห้วงหุบวลชลสาย
ได้ฟังคำฉ่ำชื่นค่อยฟื้นกาย	จึงแหวกว่ายสายสมุทรผุดขึ้นมา ๚

นางเงือกเองก็เหลือตัวตนคนเดียว เมื่อยินน้ำเสียงอันอ่อนโยนของพระอภัยก็อุ่นใจนัก
ยิ่งพระอภัยรุกเร้าเกี้ยวพาราสี  ออดอ้อนอย่างต่อเนื่อง      ก็ไม่รู้ว่าจะแข็งใจไปได้อย่างไร

๏   จะปกป้องครองคู่ไม่รู้ร้าง	ไม่เว้นว่างวายประโลมโฉมมัจฉา
ประสายากฝากรักกันสองรา	แก้วกานดาดวงจิตต์อย่าบิดเบือน ๚
๏   นางเงือกน้ำคำนับอัภิวาท	เชิงฉลาดเหมือนมนุษย์นั้นสุดเหมือน
จึงตอบคำทำกระบวนแกล้งชวนเชือน	พระมาเยือนเยี่ยมนี้น้องดีใจ ๚

แต่นางเงือกก็อิดเอื้อน  ทำนองว่าตนเองเป็นมัจฉาอยู่ในน้ำไม่คู่ควร   แต่พระอภัยฯ
ก็ตามตื้อ

๏   ประเวณีมีทั่วทุกตัวสัตว์	ไม่จำกัดห้ามปรามตามวิไสย
นาคมนุษย์ครุฑาสุราไลย	สุดแต่ใจปรองดองจะครองกัน ๚
๏   เจ้ากับพี่นี้ก็เห็นเป็นกุศล	จึงหนีพ้นมารมาไม่อาสัญ
จะเคียงคู่ชูชื่นทุกคืนวัน	โอ้จอมขวัญไนยนาได้ปรานี ๚
๏   พลางอิงแอบแนบน้องประคองเคล้า	ค่อยต้องเต้าเต่งอุรามารศรี
พระเชยปรางทางฉะอ้อนอ่อนอินทรีย์	ร่วมฤดีเดือนหงายสบายใจ ๚
๏   สมพาสเงือกเยือกเย็นเหมือนเล่นน้ำ	ค่อยเฉื่อยฉ่ำชื่นชมด้วยสมหมาย
สัมผัสพิงอิงแอบเป็นแยบคาย	ไม่เคลื่อนคลายคลึงเคล้าเยาวมาลย์ ๚
๏   จนดาวเดือนเลื่อนลับพยับฟ้า	จึงโลมลาลับหลังยังสถาน
แต่เช้าค่ำไปมาอยู่ช้านาน	จะประมาณเจ็ดเดือนไม่เคลื่อนคลา ๚